Η ψυχοθεραπεία αποτελεί μία μέθοδο παρέμβασης που βασίζεται στις επιστήμες της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας, της κοινωνιολογίας, της ανθρωπολογίας και γενικότερα τις επιστήμες που έχουν στο κέντρο τον άνθρωπο. Η φύση της αν και ενέχει ένα μέρος κοινωνικής συζήτησης εν τούτοις παραμένει το μόνο κοινό σημείο με μία φιλική συζήτηση.

Για την ακρίβεια, αυτό που κάνει την ψυχοθεραπεία να λειτουργεί επανορθωτικά (πέρα από την επιστημονική κατάρτιση του ίδιου του θεραπευτή) είναι η οριοθετημένη σχέση του θεραπευτή με τον θεραπευόμενο.

Ο πιο κοντινός φίλος, δεν θα μπορούσε παρά να συμμετέχει στις συζητήσεις μόνο μέσα από την προβολή προσωπικών βιωμάτωYPν και σκέψεων παρέχοντας συμβουλές που αφορούν  στις δικές του εμπειρίες.

Σε μία ψυχοθεραπευτική σχέση, δεν αποτελεί στόχο η παροχή συμβουλών. Αντίθετα, ο θεραπευτής μέσα από μία θεραπευτική σχέση ακούει, κατανοεί και καθρεφτίζει τα συναισθήματα αλλά και τα μοτίβα του θεραπευόμενου. Μία τέτοια διαδικασία εν τη γενέσει της, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεταξύ φίλων ή συγγενών και τα χρήματα που δίδονται ως αμοιβή, είναι το τίμημα για την ανακάλυψη της αλήθειας του.

Η ψυχοδυναμική προσέγγιση δίνει έμφαση στην εξερεύνηση του ασυνειδήτου, όπου είναι αποθηκευμένες οι αυτοκαταστροφικές, συγκρουσιακές σκέψεις και τα συναισθήματα. Ο σκοπός του θεραπευτή είναι να βοηθήσει τον ασθενή να τις φέρει στην επιφάνεια, στο συνειδητό, έτσι ώστε να γίνουν αντιληπτές και στη συνέχεια να είναι σε θέση ο θεραπευόμενος να πάρει τον έλεγχό τους, ουσιαστικά “γίνεται το ασυνείδητο συνειδητό” (Jacobs, 2004:12). Σύμφωνα με τη θεωρία της ψυχοδυναμικής προσέγγισης, ο στόχος του θεραπευτή είναι να χαλαρώσει την αντίσταση προς τις επιθυμίες του ασυνειδήτου που φαντάζουν απειλητικές (McLeod, 2009). Οι θεραπευτές χρησιμοποιούν συνήθως τον ελεύθερο συνειρμό ή πιο απλά, να λένε οι θεραπευόμενοι “ό,τι τους έρχεται στο μυαλό” (McLeod, 2009:88). Με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτουν τις καταπιεσμένες σκέψεις τους, που είναι ο κύριος λόγος της προβληματικής συμπεριφοράς τους (McLeod, 2009). Οι συνειρμοί που κάνει ο θεραπευόμενος, μπορεί να είναι χρήσιμοι για τον θεραπευτή ώστε να κάνει ερμηνείες, δηλαδή να συνδέσει τις ασυνείδητες σκέψεις και συναισθήματα του θεραπευόμενου και να εξηγήσει το γιατί τείνει να συμπεριφερθεί με συγκεκριμένο τρόπο (Jacobs, 2004).

Οι θεραπευόμενοι παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές στον χρόνο των συνεδριών που χρειάζονται για να δουν πρόοδο. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ΄΄ανοιχτούν΄΄ και να εμπιστευτούν, ενώ άλλοι που συνδέονται πιο εύκολα. Όπως και σε κάθε κομμάτι της ζωής μας, η δέσμευση και η σκληρή δουλειά βοηθούν αφάνταστα. Οι θεραπευόμενοι που δεσμεύονται και εμπιστεύονται τη διαδικασία και τη θεραπευτική σχέση έχουν καλύτερη εξέλιξη.

Γενικά οι θεραπευόμενοι που αντιμετωπίζουν πιο σοβαρά προβλήματα πιθανόν να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να επιτύχουν το στόχο τους. Οι άνθρωποι όμως, δεν κάνουν απαραίτητα ψυχοθεραπεία γιατί έχουν εμφανή προβλήματα, αλλά γιατί πολλές φορές θέλουν να θωρακιστούν για να αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερο σθένος τις προκλησεις της κοινωνίας.

Το ακούμε αρκετα συχνά τον τελευταίο χρόνο, από τη στιγμή που εκασε ” η βόμβα” της πανδημίας. Η σχέση δύο ανθρώπων δεν εξαρτάται μόνο από την ένταση των συναισθημάτων αλλά και από την δυνατότητα σύνδεσης πατρικών εικόνων και συνηθειών. Όταν η απασχοληση έξω από το σπίτι κρατούσε τους ανθρώπους σε μια “εικονική πραγματικότητα” τέλειας ισορροπίας, ήρθε η συνύπαρξη για όλο το 24ωρο και για πολλούς μήνες να γκρεμίσει αυτή την εικόνα. Άρα αν κάτι προϋπάρχει και καλύπτεται, η συνεχής συνύπαρξη το φέρνει στην επιφάνεια.